نظر کریستوفر نولان درباره بازنشستگی
تاریخ انتشار: ۲۸ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۲۶۳۰۸۰
آفتاب‌‌نیوز :
کریستوفر نولان به تازگی در گفتگو با پادکست «ریل بِلِند» درباره تصمیم کوئنتین تارانتینو برای کناره‌گیری از فیلمسازی پس از ساخت دهمین فیلمش صحبت کرد و گفت این تصمیم او را درک می‌کند.
تارانتینو سال‌هاست می‌گوید پس از ساخت دهمین فیلمش از کارگردانی سینمایی بازنشسته می‌شود و می‌خواهد از کار‌های مستمر و سخت فاصله بگیرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
نولان گفت این تصمیم را باور می‌کند، زیرا او هر بار درباره فیلم بعدی‌اش با عنوان «منتقد سینما» صحبت می‌کند یادآور می‌شود که این آخرین کارگردانی او برای سینما خواهد بود، اما او تاکید می‌کند که قرار نیست دیگر کتاب ننویسد، نمایشنامه ننویسد. سریال تلویزیونی نسازد.
از سوی دیگر پایان فیلمسازی تارانتینو در حالی که تازه ۶۰ ساله شده در تضاد با فیلمسازی مانند مارتین اسکورسیزی است که اواخر امسال «قاتلان ماه کامل» را در ۸۰ سالگی اکران می‌کند.
نولان در پاسخ به این سوال که مسیر کدام‌یک را ترجیح می‌دهد گفت: حقیقت این است که من هر دو دیدگاه را درک می‌کنم. روایت داستان در سینما اعتیادآور است؛ کار بسیار سختی است، اما بسیار سرگرم کننده هم هست. وقتی برای انجام دادن آن انگیزه داشته باشی توقف داوطلبانه آن کمی سخت می‌شود.
نولان درباره تصمیم بازنشستگی تارانتینو گفت او به برخی از کار‌های فیلمسازان در سال‌های بالاتر زندگی نگاه می‌کند و احساس می‌کند اگر نمی‌تواند به روز‌های اوج برگردد بهتر است آن کار را انجام ندهد. این یک دیدگاه ناب‌گرایانه است.
نولان، اما مطمئن نیست کاملاً با تارانتینو موافق باشد و معتقد است به هر حال جنبه‌هایی جذاب در کار یک کارگردان بزرگ وجود دارد و همان کافی است که کار ادامه پیدا کند. …شاید یک بازی، یک چیز ساختاری یا یک صحنه کافی باشد که آن فیلم ساخته شود و به همین دلیل در حالی که به تایید کامل فکر می‌کند، اما نمی‌خواهد به حذف فکر کند.
پل توماس اندرسون دیگر کارگردان مطرح سال ۲۰۱۸ درباره تصمیم تارانتینو با آن مخالفت کرده بود و گفته بود تا زمانی که بتواند این کار را انجام دهد، آن را انجام خواهم داد.
«اوپنهایمر» جدیدترین فیلم کریستوفر نولان دوازدهمین تلاش او در کارگردانی است و پل شریدر نویسنده «راننده تاکسی» به تازگی این فیلم را بهترین و مهم‌ترین فیلم قرن حاضر خواند.
«اوپنهایمر» از ۲۱ جولای از یونیورسال پیکچرز در سینما‌ها اکران می‌شود.
منبع: خبرگزاری مهرمنبع: آفتاب
کلیدواژه: کریستوفر نولان کوئنتین تارانتینو
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۲۶۳۰۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
۳ دهه خدمت در مناطق محروم / بازنشستگی که خوشایند نیست
زوج معلم بجنوردی که ۲۹ سال است در نقاط محروم مرزی خدمت می‌کنند تا چند ماه دیگر بازنشسته می‌شوند؛ حضور سه دهه در روستا و خاطرات آن، این زوج را با زندگی شهری غریبه کرده است.
به گزارش خبرگزاری ایمنا از خراسان شمالی، معلم واژه‌ای که هرکس می‌شنود حس امنیت و اعتماد سرتاپای وجودش را فرامی‌گیرد و با به یادآوردن مهربانی و تلاش‌های آنها اشک از چشمان انسان فرو می‌ریزد.
معلمی شغلی متفاوت است که انتخابش می‌تواند سبک و نحوه زندگی یک فرد را برای تمام عمر تغییر دهد؛ از ارتباط گسترده با دانش‌آموزان و والدین‌شان تا ماندن در جاده‌های پر از برف روستایی برای رسیدن به مدرسه، اینها خاطراتی هستند که برای معلم‌های فداکار ثبت می‌شود.
به مناسبت روز معلم به سراغ یک زوج خستگی‌ناپذیر فرهنگی رفتیم؛ خانم و آقای رضایی، معلمان با تجربه‌ای که ۲۹ سال است در مناطق محروم و مرزی خراسان‌شمالی خدمت می‌کنند و تمام سختی‌های آن را به جان خریده‌اند.
آنها با روستاهای محروم و دانش‌آموزانش رفاقتی به درازای یک عمر دارند، رفاقتی که ثمره حضور و اقامتشان در روستا است؛ سی سال زندگی در روستا این زوج معلم را با شهر غریبه کرده است، دیگر حتی بعد از بازنشستگی نیز تمایلی برای زندگی در شهر ندارند.
خانم رضایی می‌گوید صفا، صمیمیت و سادگی مردم روستا حالمان را خوب می‌کند، او ترجیح می‌دهد با مردم و دانش‌آموزانی زندگی کند که معمولاً معلم‌ها تمایل به ماندن در آنجا ندارند؛ معلم‌های جوان هنوز مهر ابلاغشان خشک نشده، سودای رفتن به مناطق مرفه را در سر می‌پروانند.
آقای رضایی و همسرش از سال ۱۳۷۲ از طریق نهضت سوادآموزی، معلمی را شروع کردند و بعد هم معلم رسمی آموزش‌وپرورش شدند؛ تمام دوران خدمت را با یکدیگر و در یک مدرسه بوده‌اند، آقای رضایی چند سالی مدیر مدرسه شد، اما همسرش هیچگاه حلاوت کلاس‌داری را با میز مدیریت عوض نکرده است.
آنها می‌گویند ما با سیاست و اینکه چه کسی می‌آید و چه کسی می‌رود کار نداریم، ما معلم هستیم و تلاش داریم وظیفه اصلی‌مان را به بهترین شکل ممکن انجام دهیم.
زن و شوهر گزارش ما، معلمی را شغلی منحصر به فرد می‌دانند که تفاوتی فاحش با دیگر مشاغل دارد، یک معلم به عنوان الگو و نمونه انسان کامل در پیش چشمان دانش‌آموزان به نظر می‌آید و همین مسئولیتش را دوچندان می‌کند.
خانم‌رضایی خاطرات زیادی از سال‌های ابتدایی معلمی دارد، او می‌گوید: تا چند سال بعد از شروع به کار معلمی هیچ وسیله‌ای نداشتیم و بارها در میان برف و باران مجبور شدیم پیاده مسیرها را طی کنیم.
آنها هیچگاه دیر به مدرسه نمی‌رسند، زیرا با خود عهد بسته‌اند که هر هفته بعدازظهر جمعه به سمت روستا حرکت و هفته جدید را با طراوت و شادابی و به دور از خستگی شروع کنند.
خانم‌رضایی در مدت طولانی معلمی‌اش فقط یک روز غیبت در پرونده کاری‌اش به ثبت رسانده و باقی ایام همواره و با شوق، عمرش را صرف دانش‌آموزانش کرده است.
شیرین‌ترین لحظات این زوج معلم زمانی است که دانش‌آموزان خود را در جایگاه‌های خوب و متعارف ببینند، بسیاری از کسانی که تا چند سال پیش در کلاس‌های آنها می‌نشستند، امروز معلمانی هستند که راه استاد را در مسیر زیبای تربیت ادامه می‌دهند.
آنها می‌گویند اکنون دانش‌آموزان گذشته ما همچون پدر و مادر برایمان احترام قائلند و هنوز رابطه گرم و صمیمی گذشته‌مان را داریم.
خانم رضایی در این ۳۰ سالی که معلم بوده، کلاس اول را بیشتر از همه پایه‌ها تجربه کرده است؛ او ۲۲ سال از عمرش را با نونهالانی گذرانده است که به گفته خودش از باسواد کردن آنها حسی سرشار از لذت می‌گیرد که برایش قابل توصیف نیست.
آنها ۱۲ سال است که به روستای سوخسوی انقلاب در بخش غلامان آمده‌اند و دیگر با دانش‌آموزان و اهالی آنجا همانند یک خانواده شده‌اند. از گشت‌وگذارهایی که بعدازظهرها با دانش‌آموزان‌شان دارند تا رفتن به عروسی‌ها و مراسم شاگردان، شیرینی و حلاوت معلمی را برای آنها دو چندان کرده‌است.
خانم رضایی معتقداست حقوق معلمان کم اما با برکت است، او می‌گوید هیچکس نباید معلمی را به خاطر مسائل مالی انتخاب کند زیرا بیشترین آسیب را می‌بیند؛ آقای رضایی نیز باورش همین است و حقوق معلم‌ها را متناسب با سختی کارهایشان نمی‌داند.
آنها چند ماه دیگر بازنشسته می‌شوند و این موضوع اصلاً برایشان خوشایند نیست؛ خانم رضایی بیشترین نگرانی‌اش از این است که باقی معلمان مثل آنها برای بچه‌ها و اهالی روستا وقت نگذارند.
حادثه تلخ برای جوان معلول ساروی که نخبه دانشگاه بود